Από το μοναχικό «Και εγώ» στο συλλογικό «Και Εμείς»
Me Too: Ένα κίνημα (και) για τις εργαζόμενες!
της Σόνιας Μητραλιά
“Όμως, δυστυχώς στην Ελλάδα οι ίδιες/ίδιοι που έχουν υποστεί κακοποίηση και σεξουαλική βία σπάνια μιλούν, σιωπούν δημόσια! Αλλά ως πότε;”.Η απάντηση στο ερώτημα που διατυπώναμε το Γενάρη του 2019 στο άρθρο μας με τον εύγλωττο τίτλο “ Από το μοναχικό «Και εγώ» στο συλλογικό «Και Εμείς» Me Too: Ένα κίνημα (και) για τις εργαζόμενες!” άργησε δύο χρόνια αλλά ήλθε. Και πήρε τη μορφή μιας χιονοστιβάδας θαρραλέων καταγγελιών που γράφουν σήμερα ιστορία καθώς αρχίζουν -επιτέλους- να ανοίγουν ρωγμές στην άθλια πραγματικότητα της σεξουαλικης παρενοχλησης και βιας και στη χώρα μας.
Όμως, προσοχή: Μόνο ρωγμές καθώς αυτή η άθλια πραγματικότητα εξακολουθεί να παραμένει καλά προστατευμένη και απρόσιτη στους χώρους δουλειάς με τις φροντίδες όλων εκείνων που αντλούν τη δύναμη, τις εξουσίες και τα (όποια) προνόμιά τους από την ισχύουσα πατριαρχία…
Επειδή όμως, όσο καλά κι αν είναι τα νομικά επιχειρήματα, τη λύση μπορούν να επιβάλλουμε μόνον εμεις οι ίδιες με το κίνημά μας, για αυτό και επείγει τώρα να μπει το Mee Too στους χώρους δουλειάς και να γίνει κοινή συνείδηση ότι αυτό το παγκόσμιο κίνημα δημιουργήθηκε για να είναι “και για τις εργαζόμενες”. Αν αναδημοσιεύουμε λοιπόν στη συνέχεια το άρθρο μας, το κάνουμε πιστεύοντας ότι τώρα είναι ακόμα πιο επίκαιρο και σίγουρα πιο χρήσιμο από ό,τι πριν από δύο χρόνια…
Σ.Μ.
Πάνω από δυο χρόνια έχουν περάσει από την γέννηση του κινήματος MeToo που φανέρωσε την τρομακτική έκταση της σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας και της σεξουαλικής βίας λόγω φύλου σε όλο τον κόσμο! Κάθε άλλο από εφήμερο, το κίνημα αυτό δεν παύει κάθε τόσο να μας επιφυλάσσει εκπλήξεις! Ολοζώντανο, όχι μόνο διαρκεί και απλώνεται σε όλες τις ηπείρους, αλλά και εξελίσσεται από εικονικό φαινόμενο στο διαδίκτυο σε ένα πραγματικό πρωτόγνωρο κοινωνικό κίνημα του 21ου αιώνα. Και κυρίως, γίνεται σημαία των εργαζόμενων γυναικών προκαλώντας μάλιστα ιστορικές και νικηφόρες κινητοποιήσεις ενάντια σε δυο γιγάντιες πολυεθνικές του πιο αδίστακτου κεφαλαίου…
Όμως, δυστυχώς στην Ελλάδα οι ίδιες/ίδιοι που έχουν υποστεί κακοποίηση και σεξουαλική βία σπάνια μιλούν, σιωπούν δημόσια! Αλλά ως πότε;
Σκοπός του άρθρου αυτού είναι να κάνει έναν απολογισμό για τις εμπειρίες του κινήματος MeToo μήπως και αποδειχτούν χρήσιμες για να γεννηθεί και στην Ελλάδα κάτι παρόμοιο, ένα κίνημα αναγκαίο περισσότερο από ποτέ!
Αλλά πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Όταν άνοιξε ο ασκός του Αιόλου…
Όλα άρχισαν τον Οκτώβρη του 2017 στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής με το σκάνδαλο σεξουαλικής παρενόχλησης με πρωταγωνιστή τον μεγάλο παραγωγό ταινιών του Χόλυγουντ H. Γουάινστιν, και αφού η ηθοποιός Alyssa Milano κυκλοφόρησε στο παγκόσμιο δίκτυο ένα Twitter που το ονόμασε Me Too. Η ιδέα ήταν απλή. Ανέβασε ένα μικρό μήνυμα: «Εάν έχετε κακοποιηθεί σεξουαλικά, γράψτε Me Too ως απάντηση σε αυτό το ‘tweet”. Δηλαδή, «Και Εγώ», εγώ επίσης.
Μέσα σε μόλις 24 ώρες, 12 εκατομμύρια σε όλο το κόσμο, στη συντριπτική πλειοψηφία γυναίκες, κατάγγειλαν δικά τους περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης από ισχυρούς αρσενικούς της βιομηχανίας του κινηματογράφου , του χώρου της μόδας, της πολιτικής σκηνής, της εκπαίδευσης, των επιχειρήσεων, των ΜΜΕ, διαφόρων διεθνών οργανισμών, της εκκλησίας ακόμα και από τον άνδρα της διπλανής πόρτας…
Οι υπογράφουσες, μερικές διάσημες, άλλες ανώνυμες, περιγράφανε με λίγα λόγια τα βιώματα τους στην εργασία αλλά επίσης και στην παιδική ηλικία, στην οικογένεια, στο σχολείο, στο δημόσιο χώρο…
Με πρωτόγνωρο τρόπο μέσα από την έκφραση εκατομμύριων μαρτυριών, το κίνημα Με Τοο, χρησιμοποιώντας τα τεχνολογικά εργαλεία της εποχής, αποκάλυψε μια κρυμμένη, τραγική, μαζικότατη πραγματικότητα σε όλο τον κόσμο. Προκάλεσε σοκ στις κοινωνίες αποκαλύπτοντας το τεράστιο μέγεθος και την εξάπλωση των σεξουαλικών επιθέσεων και βιαιοπραγιών.
Είναι γεγονός πως το MeToo πήρε θεαματική ορατότητα και τράβηξε την προσοχή της δημόσιας γνώμης μόνον όταν πολλές διάσημες σταρ του Χόλυγουντ τόλμησαν να μιλήσουν δημόσια. Όμως, όσα λέγονται ότι το MeToo ξεκίνησε από τις διάσημες και αφορά μόνο αυτές είναι ιστορικά λάθος.
Σε αντίθεση με ό,τι μπορεί να νομίζει κανείς, το MeToo δεν γεννήθηκε το 2017, αλλά προϋπήρχε! Γεννήθηκε πριν από ένδεκα χρόνια στη Νέα Υόρκη με πρωτοβουλία της γεννημένης στο Harlem, στη γνωστή φτωχογειτονιά της Νέας Υόρκης, αφροαμερικανίδας ακτιβίστριας Tarana Burke. Έχοντας η ίδια υποστεί σεξουαλική κακοποίηση, η Tarana Burke βρέθηκε σαν κοινωνικός λειτουργός για χρόνια σε επαφή με τους περιθωριοποιημένους ανθρώπους και δραστηριοποιήθηκε στο θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης. Το 2006 ίδρυσε την Just Be Inc μια συλλογικότητα που στηρίζει νέες γυναίκες σε θέματα υγείας και ευεξίας. Ένα χρόνο μετά, η TaranaBurke λανσάρει το » «Me Too Movement» ως λαϊκή πρωτοβουλία για την υποστήριξη θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης στις φτωχογειτονιές.
Η Burke ορίζει τον εαυτό της ως «επιζήσασα» μιας σεξουαλικής επίθεσης. Το MeToo, μας λέει, δημιουργεί μια διαδικασία αλληλεγγύης μεταξύ εκείνων που «επιβίωσαν» που μπορούν έτσι να ανοίγουν την καρδιά τους, να μιλούν για αυτά που δεν λέγονται, να ακούει η μια γυναίκα τη άλλη. Αυτό βοηθά να ξεπεραστεί το αίσθημα ενοχής, η θυματοποίηση και η μοναξιά.
Πράγματι, η Tarana Burke πρότεινε το Me Too σαν μέσον απελευθέρωσης για να αποδεχτούν οι ίδιες οι «επιζήσασες» τον εαυτό τους ώστε να ξεπεράσουν το βαθύ ψυχολογικό τραύμα, για να ξυπνήσει η βούληση τους για δράση, για να ενεργήσουν. Το πιστεύω της είναι: «Ενδυνάμωση μέσω της αλληλοκατανόησης». Σε ένα βίντεο εξήγησε: «Ξόδεψα πολύ χρόνο στα 20 μου, ψάχνοντας να βρω πώς μπορώ να θεραπευτώ. Μίλησα με φίλους, με την κοινότητά μου, αλλά εκεί που βρήκα πραγματική επικοινωνία ήταν με ανθρώπους που συμπάσχουν. Οι επιζήσαντες είναι οι μόνοι που μπορούν πραγματικά να καταλάβουν τους άλλους «επιζήσαντες».
Tο κίνημα του #MeToo έφερε κάτι τελείως καινούργιο στον αγώνα των φεμινιστικών κινημάτων: Μέσω του Διαδικτύου δημιούργησε έναν χώρο παγκόσμιας αυτογνωσίας, κάτι που εμείς οι φεμινίστριες της δεκαετίας του 70 επιτύχαμε δημιουργώντας μικρές ομάδες μεταξύ μας που ονομάστηκαν τότε «ομάδες αυτοσυνείδησης». Αλλά αυτές λειτουργούσαν μόνο σε πολύ μικρή κλίμακα.
Το πρωτόγνωρο κατόρθωμα του Me Τοο συνίσταται στο γεγονός πως απευθύνεται πρωτίστως στις ίδιες /ους που έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση. Ταυτόχρονα δημιουργεί μια σπουδαία δυναμική γιατί διαλύοντας το αίσθημα του πόνου, της ντροπής, της μοναξιάς, της απομόνωσης δημιουργεί προϋποθέσεις για να γεννηθεί μια συλλογική φεμινιστική συνείδηση, αυτεπίγνωση και άμεση δράση ενάντια στην σεξιστική βία και στο μισογυνισμό!
Έτσι έσπασε το φράγμα της σιωπής!
Γιατί όμως το κίνημα MeToo πήρε έκταση μόνο το φθινόπωρο του 2017 και όχι όταν λανσαρίστηκε από την Tarana Burke το 2007; Μα, επειδή τότε το φεμινιστικό αμερικανικό κίνημα είχε πάρει τα πάνω του καθώς είχε προηγηθεί η μεγάλη «Πορεία των Γυναικών κατά την ενθρόνιση στην προεδρία των ΗΠΑ του σεξιστή Donald Trump που κατεδαφίζει τα δικαιώματα που είχε κερδίσει το φεμινιστικό κίνημα.
Ήταν η μεγαλύτερη διαδήλωση που έγινε ποτέ στην ιστορία των Η.Π.Α. καθώς συσπείρωσε πλήθος κοινωνικών κινημάτων και ενδυνάμωσε αφάνταστα όλο το φεμινιστικό αμερικανικό κίνημα. Τον ίδιο χρόνο συνεχίστηκαν οι φεμινιστικές κινητοποιήσεις με την πρωτόγνωρη μεγάλη διεθνή απεργία των γυναικών στις 8 του Μάρτη του 2017.Ήταν λοιπόν μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα που οι γυναίκες πήραν θάρρος για να πάνε παραπέρα.
Έξαλλου δεν μας κάνει εντύπωση ότι ήσαν οι “επιζήσασες” αστέρες του Χόλιγουντ και πολλές άλλες «ξεχωριστές γυναίκες» που έσπασαν το απόστημα. Αυτές τις «ξεχωριστές γυναίκες» τις κατακρίνουν μερικοί/ες άδικα και κακόβουλα σαν καριερίστες, υποκρίτριες γυναίκες με φήμη, με λεφτά, της αυλής της αστής και νεοφιλελεύθερης Hillary Clinton, που χρησιμοποιούν συχνά το Με Τοο για να επιδείξουν το πρόσωπό τους και να παραμείνουν στον αφρό της δημοσιότητας.
Για μας η εξήγηση είναι άλλη. Πιστεύουμε πως αυτές οι «ξεχωριστές» γυναίκες έσπασαν το απόστημα ενός αδύναμου κρίκου. Δουλεύουν στην καρδιά του κτήνους, στην καρδιά ενός χώρου όπου συναναστρέφονται με παντοδύναμα αρσενικά της παγκόσμιας ελίτ της «upper class», όπου η σεξουαλική βία και η παρενόχληση συνηθίζονται! Kαι υπάρχει και κάτι πολύ χειρότερο! Σε αυτό το χώρο της κοινωνίας της κορυφής των από πάνω, η σεξουαλική παρενόχληση είναι όχι μόνο αποδεκτή, αλλά και αποτελεί “αξία” σχεδόν επιβεβλημένη, ένα “must” που χαίρει απόλυτης ασυλίας. Γιατί; Ακριβώς επειδή συμβολίζει το κύρος και την δύναμη ενός επιτυχημένου και φτασμένου αρσενικού αρπακτικού της εξουσίας που ηδονίζεται έχοντας απόλυτη εξουσία πάνω στο σώμα και την ζωή των “υποτακτικών” του…
Το φράγμα της σιωπής σπάζει, αλλά…
«Ναι», λένε μερικοί /ές , «αλλά οι καταγγελίες περιορίζονται σε καταγγελίες σεξουαλικής βίας ενάντιων κάποιων προσώπων, στοχεύουν μεμονωμένα άτομα και επομένως δεν είναι παρά εξατομικευμένες υποθέσεις”! “Και το χειρότερο”, λένε, “είναι ότι λειτουργούν πάνω από το νόμο, άρα είναι άκρως επικίνδυνες, μια και μπορούν να οδηγήσουν στην αυτοδικία, στο ρεβανσισμό και στο λιντσάρισμα».
Όμως, το κίνημα Me Τοο γεννήθηκε ακριβώς ενάντια στην υποκριτική σιωπή της κοινωνίας που ανέχεται συστηματικά αυτά τα εγκλήματα καθώς βασικοί θεσμοί της όπως η αστυνομία, τα δικαστήρια, η οικογένεια κλείνουν τα μάτια και σφυρίζουν αδιάφορα… Είναι αλήθεια πως οι φεμινίστριες δεν πρέπει να περιορίσουν τον αγώνα τους μόνο στην καταγγελία μερικών απεχθών αρσενικών αρπακτικών, έστω και αν η καταδίκη τους δεν είναι καθόλου αμελητέα υπόθεση.
Η σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία, η βία λόγω φύλου έχει τόσο βαθιές ρίζες στην πατριαρχική κοινωνία και είναι τόσο δεμένη με τις κοινωνικές ανισότητες όλων των ειδών, ώστε να απαιτεί συλλογική απάντηση ….ενάντια στην απομόνωση που παράγει η βία λόγω φύλου.
Εξάλλου το κίνημα Με Τοο πυροδότησε από την αρχή εκδηλώσεις συλλογικής αντίστασης και μάλιστα στην αληθινή κοινωνική ζωή. Και αυτό επειδή το ταμπού της υποκριτικής ανοχής δεν σπάζει με τις διαμαρτυρίες στο Διαδίκτυο. Δεν είναι μια απλή εικονική πραγματικότητα, όπως λένε μερικοί/ες, καθώς παράγει δημόσιο κοινωνικό διάλογο, ενθαρρύνει τις καταγγελίες στα δικαστήρια, έχει εκπαιδευτικό ρόλο δηλαδή, φεμινιστικοποιεί.
Και επίσης, όταν στο όνομά του στήνονται διεθνώς ομάδες και δίκτυα « Με Τοο», όταν στην Αμερική φτάνει να επηρεάζει τα συνδικάτα, και ενθαρρύνει καινούργιες μελέτες που εξερευνούν τις μορφές βίας λόγω φύλου οι οποίες εξάλλου σημειώνουν εκρηκτική αύξηση …
Το κίνημα «Με Τοο» στις εργαζόμενες :
Ιστορικές κινητοποιήσεις στο McDonald’s και στην Google !
Toν περασμένο Σεπτέμβρη στις ΗΠΑ, χιλιάδες κυρίως αφρόαμερικάνες και λατίνες, πάμφτωχες εργαζόμενες της πολυεθνικής αλυσίδας των φαστφουντάδικων Mc Donald έκαναν στάση εργασίας και κατέβηκαν σε διαδηλώσεις σε δέκα αμερικανικές πολιτείες απαιτώντας να σταματήσει η εργοδοσία την υποκριτική σιωπή της και την συστηματική κάλυψη των βίαιων σεξουαλικών επιθέσεων που υφίστανται οι εργαζόμενες από τους προϊσταμένους, τους διαχειριστές αλλά και τους πελάτες των καταστημάτων της!(1)
Επρόκειτο για ένα ιστορικό γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας καθώς το κίνημα MeToo χτύπησε τον δεύτερο μεγαλύτερο εργοδότη στον κόσμο, και συνάμα ένα από τα χειρότερα εργασιακά κάτεργα, τα φαστφουναδικα Mac Donald’s. Σε αυτά, το 42% των εργαζομένων, κυρίως γυναίκες, αντιμετωπίζουν συστηματική καθημερινή σεξουαλική παρενόχληση στα περισσότερα από … δεκατέσσερις χιλιάδες καταστήματά τους ανά τον κόσμο, καθώς η σεξιστική βία είναι ένα όπλο που χρησιμοποιεί η εργοδοσία για να υποτάσσει τις εργαζόμενες.
Φυσικά, δεν ήταν τυχαίο ότι τις κινητοποιήσεις στα Mc Donald’s στήριξε με όλες τις δυνάμεις του ένα από τα μεγαλύτερα και πιο μαχητικά ανεξάρτητα εργατικά κινήματα των ΗΠΑ, το κίνημα Fight for 15$ που αγωνίζεται εδώ και 6-7 χρόνια για την αύξηση στα 15 δολάρια της κατώτατης ωριαίας αμοιβής των εργαζομένων που είναι σήμερα καθηλωμένη στα 7,5 δολλάρια. Και δεν είναι επίσης τυχαίο ούτε ότι αυτό το μικτό και πολυεθνικό εργατικό κίνημα αγκάλιασε από την αρχή το κίνημα Me Too, ούτε ότι τα πανό των διαδηλωτών/τριών υπογράφονταν από κοινού από το Fight for 15$ και το Me Too!
Σαν να μην έφτανε όμως αυτή η ιστορική κινητοποίηση στα μεγαλύτερα φαστφουντάδικα του κόσμου, στις αρχές Νοεμβρίου χιλιάδες hightech υπάλληλοι της Google, περίπου 20.000, έκαναν απεργία με αφορμή το υποκριτικό χειρισμό εκ μέρους της Google, πολλών περιπτώσεων σεξουαλικών παρενοχλήσεων από ανώτερα στελέχη, όπως του διαβόητου Andy Rubin του εφευρέτη του τηλεφώνου Android. Η εταιρία όχι μόνο τον κάλυψε, αλλά και τον αντάμειψε όταν εγκατέλειψε την Google, με εφάπαξ “δώρο” 90 εκατομμυρίων δολαρίων,… σαν να μην τρέχει τίποτε!
Με τις εργαζόμενες μπροστά, οι υπάλληλοι έκλεισαν τους χώρους εργασίας της Google και κατέβηκαν στους δρόμους από το Τόκιο και την Καλιφόρνια, μέχρι τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Δουβλίνο, την Ζυρίχη και το Βερολίνο… Και αυτή η απεργία έγραψε ιστορία: Ήταν μία από τις μεγαλύτερες διεθνείς στάσεις εργασίας στη σύγχρονη εργασιακή ιστορία, και χαρακτηρίζεται επιπλέον από πρωτότυπη και πολύ σπάνια ταυτόχρονη παγκόσμια κινητοποίηση. Ήταν επίσης η μεγαλύτερη κινητοποίηση μισθωτών στην ιστορία της hightech βιομηχανίας.
Το συμπέρασμα είναι προφανές: Το Me Too και το κίνημά του δεν είναι φτιαγμένα από τις πλούσιες και διάσημες… για τις πλούσιες και διάσημες. Είναι για τη συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών και κυρίως για τις απόκληρες και τις εργαζόμενες, δηλαδή για εκείνες που βρίσκονται κατά κύριο λόγο στο στόχαστρο όλων των αδικιών και των καταπιέσεων της καπιταλιστικής και πατριαρχικής κοινωνίας. Και όχι μόνον αυτό.
Όπως το δείχνουν περίτρανα τα χειροπιαστά παραδείγματα των ιστορικών -και νικηφόρων- κινητοποιήσεων στα Mc Donald’s και στην Google, το κίνημα Me Too πρέπει και μπορεί να γίνει αληθινή ατμομηχανή που ανατρέπει σεξιστικά και αντεργατικά εμπόδια, σπάζει εργοδοτικά φράγματα, ενώνει την εργατική τάξη και τους από κάτω ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσει την αλληλεγγύη, την ισότητα και την ταξική τους συνείδηση!
Το κίνημα « Με Τοο» μας διδάσκει λοιπόν πολλά. Στο χέρι μας να τα αξιοποιήσουμε και να τα κάνουμε πράξη!
Σημειώσεις
- Βλέπε το βίντεο: https://www.facebook.com/Fightfor15/videos/2082587251765741/
—
Filed under: Uncategorized | Leave a Comment
Από το νέο βιβλίο του Δημήτρη Παπανικολόπουλου, Στο εσωτερικό του κινήματος. Όψεις της ενδοκινηματικής ζωής στην Ελλάδα της κρίσης, Εκδόσεις των Συναδέλφων, Μάρτιος 2020.
Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Το φύλο του κινήματος. Έμφυλες διαστάσεις της συλλογικής δράσης στην Ελλάδα της κρίσης»
https://www.avgi.gr/article/10811/10725934/prodemosieuse#
Ήρθε η ώρα να απαντήσουμε: ζούμε σε μια περίοδο φεμινιστικοποιήσης της (κινηματικής) πολιτικής; Ή το κίνημα παραμένει a men’s world;
Στις μέρες μας, αρκετές γυναίκες, αντλώντας δύναμη από τις αριστερές οικογενειακές παραδόσεις, τη θητεία τους στο πανεπιστήμιο και την έκθεσή τους στις κινηματικές δράσεις που πύκνωσαν προϊόντος του 21ου αιώνα, εισέρχονται μαζικά στην κινηματική δράση. Εκείνο που συναντούν είναι η περισσότερο ή λιγότερο ανδροπρεπής κουλτούρα των κινηματικών χώρων και η έλλειψη μέριμνας για τις γυναίκες με αυξημένες οικογενειακές υποχρεώσεις. Εισέρχονται, ωστόσο, σε χώρους πολύ πιο φιλικούς προς τις φεμινιστικές διεκδικήσεις, οι οποίοι τους δίνουν τη δυνατότητα να αμφισβητήσουν τους έμφυλους καταμερισμούς στους οποίους προσκρούουν.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι παραδοσιακοί έμφυλοι ρόλοι τελικά αλλάζουν ή αναπαράγονται; Όπως είδαμε, τα οργανωτικά καθήκοντα φαίνεται πως μοιράζονται, αν και με έναν τρόπο που αναπαράγει σε κρίσιμο βαθμό τον οικιακό καταμερισμό εργασίας και κοινωνικά στερεότυπα βαθιά ριζωμένα στο κοινωνικό σώμα. Οι ηγετικοί ρόλοι αποδίδονται κυρίως στους άντρες, ωστόσο η παρουσία των γυναικών είναι πλέον αισθητή στο επίπεδο ακριβώς κάτω από τη μονοπρόσωπη ή ολιγοπρόσωπη ηγεσία. Οι γυναίκες διεκδικούν το χώρο που τους ανήκει στην προφορική επικοινωνία, γράφουν όμως αισθητά λιγότερο από τους άντρες. Σίγουρα πάντως μιλούν και γράφουν με μεγαλύτερη συγκράτηση και αναστοχαστικότητα. Στις μαχητικές δημόσιες διαμαρτυρίες είναι παρούσες σε ίσους αριθμούς, όχι όμως και στις συγκρούσεις με την αστυνομία ή σε παρακινδυνευμένες ενέργειες. Δεν λείπουν, όμως, πλέον ούτε από εκεί. Τα περιστατικά της έμφυλης βίας εντός των οργανωμένων κινηματικών χώρων αντιμετωπίζονται με πρόθεση να προστατευθεί κυρίως το θύμα. Τέλος, στις καμπάνιες αλληλεγγύης στους μετανάστες ή στους πληττόμενους από την κρίση συμπολίτες μας, καθώς και στις κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους, οι γυναίκες συμμετέχουν μέχρι και σήμερα πρωταγωνιστικά. Επομένως, γίνεται σαφές πως οι έμφυλοι ρόλοι και τα στερεότυπα αμφισβητούνται, τη στιγμή όμως που αναπαράγονται με μειωμένη ισχύ. Αν «το πρόβλημα με την πολιτική κοινωνικοποίηση στην έμφυλη διάστασή της είναι ότι τα γυναικεία πρότυπα καθόλου δεν ευνοούν το δυναμισμό, τη διεκδικητικότητα, την αποφασιστικότητα, τη μαχητικότητα, την έμπρακτη συμμετοχή, την ελεύθερη έκφραση απόψεων κ.λπ.» (Παντελίδου, 2015), η συμμετοχή στις κινηματικές διεργασίες του καιρού μας κοινωνικοποιεί τις γυναίκες σε διαφορετική κατεύθυνση.
Με βάση όσα έχουμε γράψει μέχρι τώρα μπορούμε, επίσης,να διακριβώσουμε αν οι οργανωτικές πρακτικές, το ρεπερτόριο δράσης και οι ταυτότητες των οργανωμένων κινηματικών χώρων ευνοούν τη γυναικεία παρουσία και χειραφετητική προοπτική και vice versa, εάν δηλαδή η μαζική παρουσία γυναικών προσδίδει νέες δυνατότητες στους οργανωμένους κινηματικούς χώρους ως προς την οργανωτική αποτελεσματικότητα, τις μορφές δράσης και την ταυτότητα. Σχετικά με το πρώτο ερώτημα, μπορούμε να πούμε πως αφενός μεν στις οργανωτικές πρακτικές αποτυπώνονται έμφυλα στερεότυπα, οι δυναμικές μορφές δράσης τείνουν να αναπαράγουν κοινωνικά εμπεδωμένες ιεραρχίες βασισμένες στη διαφορά δύναμης και οι ανδροπρεπείς ταυτότητες αποικιοποιούν το φαντασιακό και προσδιορίζουν τα πρότυπα, αφετέρου δε η προώθηση μιας φεμινιστικής ατζέντας και ενός πολιτικού λόγου και συμπεριφοράς, η αντιμετώπιση της έμφυλης βίας και η παρουσία των γυναικών ακόμα και στην πρώτη γραμμή της σωματικής σύγκρουσης ή στα ηγετικά κλιμάκια, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι κινηματικοί χώροι συνιστούν πολιτικές ευκαιρίες για την εκδίπλωση των γυναικείων διεκδικήσεων.
Από την άλλη, η οργανωτική δεινότητα των γυναικών εντός και εκτός των κινηματικών χώρων επεξέτεινε την εμβέλεια των δυνατοτήτων αυτών των χώρων. Είναι δύσκολο να φανταστούμε τον πολλαπλασιασμό των στεκιών μετά το 2008 δίχως την παράμετρο της μαζικής γυναικείας παρουσίας. Είναι δύσκολο να φανταστούμε τη μαζικότητα και αποτελεσματικότητα της καμπάνιας αλληλεγγύης στους μετανάστες χωρίς τη συνδρομή των γυναικών ή στους φτωχούς της κρίσης χωρίς την ενεργοποίηση των γυναικών σε επίπεδο γειτονιάς. Είναι, επίσης, δύσκολο να φανταστούμε τη μακροχρόνια πάνδημη κινητοποίηση σε Κερατέα και Σκουριές χωρίς τις σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ των γυναικών αυτών των κοινοτήτων. Τέλος, όπως ακριβώς το ειρηνικό ρεπερτόριο δράσης προσέδωσε νέες δυνατότητες κινητοποίησης, έτσι και η προώθηση φεμινιστικών αιτημάτων και επεξεργασιών εμπλούτισε τις κινηματικές ταυτότητες και τις έκανε πιο ευρύχωρες. Κατ’ επέκταση γίνεται σαφές πως οι εξελίξεις που περιγράφουμε και αναλύουμε σε αυτό το κείμενο λαμβάνουν χώρα επ’ ωφελεία τόσο των κινηματικών χώρων στο σύνολό τους όσο και των γυναικών-μελών τους.
Η φεμινιστικοποιήση ως θεωρητική υπόθεση, αλλά και ταυτόχρονα ως πρόταγμα προωθεί το συνολικό και σε βάθος μετασχηματισμό του χαρακτήρα της πολιτικής, από τη μορφή και το περιεχόμενο μέχρι την πολιτική κουλτούρα και τον χώρο. Από μια σκοπιά, θα μπορούσε μάλλον να ειπωθεί πως πρόκειται για μια εκ νέου ενεργοποιήση της θέσης «το προσωπικό είναι πολιτικό», η οποία εμπλουτίζεται από την πρόσφατη συλλογική μνήμη του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος, αλλά και από τις ακόμη πιο πρόσφατες εμπειρίες των κοινοτιστικών πρακτικών και κινημάτων πόλης (Κοσυφολόγου, 2018) με ιδιαίτερες αναφορές στη Βαρκελώνη, στην Αργεντινή ή στη Ροζάβα.
Η φεμινιστικοποιήση της πολιτικής οφείλει να σηματοδοτήσει τη ριζική εξάλειψη των πατριαρχικών προτύπων και ιεραρχιών. Επιπλέον, έρχεται να «αποκαταστήσει» το βίωμα, φωτίζοντας τη μερικότητα όχι ως αποσπασματικότητα, αλλά ως μια διάσταση που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη στη διαμόρφωση της ατζέντας της πολιτικής αλλά και στους τρόπους με τους οποίους αυτή η ατζέντα υλοποιείται. Η αμφισβήτηση του κυρίαρχου διπόλου «δημοσίου – ιδιωτικού» αποτελεί το αξιακό πλαίσιο της στρατηγικής της φεμινιστικοποιήσης.
Ένα σημαντικό πλεονέκτημα αυτής της προσέγγισης ενέχεται στην ίδια την προέλευση της, δηλαδή την εμπειρία της συλλογικής ζωής και των πρακτικών της σε μία πιο ιστορική διάσταση. Η τελευταία – η ιστορικότητα δηλαδή – την προφυλάσσει από τους υπαρκτούς κινδύνους της αναπαραγωγής ουσιοκρατικού λόγου για το φύλο, καθώς και από τον αφηρημένο και επιπόλαιο εμπειρισμό.
Επομένως, αναδιατυπώνοντας με μεγαλύτερη ακρίβεια την υπόθεση, θα λέγαμε μάλλον ότι μας ενδιαφέρει να σκεφτούμε σε ποιό βαθμό έχει προχωρήσει η φεμινιστικοποιήση της πολιτικής ως μια ενεργή και με απροσδιόριστο χρονικό ορίζοντα διάρκειας διαδικασία. Μια πρώτη απάντηση είναι ότι πράγματι (απο)δοκιμάζονται οι κυρίαρχες μορφές πολιτικής στράτευσης, ωστόσο δεν εκλείπουν. Αντίθετα, συνεχίζουν να αναπαράγονται, ενισχύοντας έμφυλες διακρίσεις και αποκλεισμούς. Από τη σκοπιά αυτή, τα βασικά αιτήματα που προωθεί η φεμινιστικοποίηση, όπως για παράδειγμα η απόρριψη της υλικής ή συμβολικής ιεραρχίας, η απόρριψη λόγου και πρακτικών που αναπαράγουν ένα πρότυπο επιθετικής αρρενωπότητας ως κυρίαρχο τρόπο έκφρασης και συμβολικής – υλικής επιβολής στους χώρους της πολιτικής, μπορούν να αποτελέσουν χρήσιμα εφαλτήρια σε αυτή την μετασχηματιστική διαδικασία. Επιπλέον, μπορούν να ενισχύσουν σημαντικά την καθιέρωση πιο οριζόντιων και πιο ισότιμων τρόπων λειτουργίας, βελτιώνοντας την πρόσβαση και τη συμμετοχή στη συλλογική ζωή. Το δίχως άλλο, το μετασχηματιστικό αυτό εγχείρημα δεν μπορεί παρά να λαμβάνει ως δεδομένο ότι οι έμφυλοι ρόλοι και οι καταμερισμοί που απορρέουν από αυτούς είναι αποτέλεσμα της πατριαρχίας. Υπό την έννοια αυτή, όπως υπογραμμίζουν οι Laura Roth και Kate Shea Baird (2017), οι αλλαγές ή μετατοπίσεις αποτελούν μέρος μιας στρατηγικής επίθεσης στην πατριαρχία, ως θεμελίου όλων αυτών των κυρίαρχων ανισοτήτων στην πολιτική και της βιολογικής προέλευσης νομιμοποίησής τους.
Αυτό που ενδεχομένως λείπει από την προσέγγιση της φεμινιστικοποιήσης είναι μια καλύτερη κατανόηση της διαθεματικότητας ως αναγκαίας συνθήκης για τον μετασχηματισμό της πολιτικής αλλά και ως κριτηρίου για τη δημιουργία συμμαχιών και την οικοδόμηση της ενότητας στο κίνημα. Η αναζήτηση των όρων για την οικοδόμηση βαθύτερων πολιτικών δεσμών μεταξύ φεμινιστικών και ΛΟΑΤΚΙ συλλογικοτήτων θα αποτελέσει το εφαλτήριο για την αποσταθεροποιήση ενός ακόμη κυρίαρχου – μέχρι τώρα – δυισμού.
Τι αποκομίζουν, όμως, με τη σειρά τους από τη μελέτη αυτή η θεωρία των κοινωνικών κινημάτων και οι φεμινιστικές σπουδές; Η κινηματική θεωρία μπορεί να αξιοποιήσει τις εξής διαπιστώσεις: α) τα κινηματικά υποκείμενα δεν βιώνουν/αξιολογούν με τον ίδιο τρόπο πολιτικές ευκαιρίες, οργανωτικές πρακτικές, μορφές δράσης και ταυτότητες, β) οι κινηματικοί χώροι ενίοτε εσωτερικεύουν τις αξίες τις οποίες διακηρυκτικά αντιμάχονται (πχ την πατριαρχία), γεγονός που κάνει πιο δύσκολη την ανατροπή αυτών των αξιών, γ) στο εσωτερικό του κινήματος διεξάγονται μάχες που δεν έχουν άμεση σχέση με το raison d’ etre του κινήματος (πχ πάλη φύλων, πάλη γενεών), δ) πρέπει να δίνουμε σημασία τόσο στις φωνές των κινηματικών υποκειμένων όσο και στις σιωπές τους. Αντιστοίχως, οι φεμινιστικές σπουδές μπορούν να αξιοποιήσουν τις διαπιστώσεις σύμφωνα με τις οποίες α) υπάρχουν χώροι όπου οι φεμινιστικές διεκδικήσεις προωθούνται συντεταγμένα και μπορούν να αποτελέσουν ασφαλή ορμητήρια για τις γυναίκες, σε αντίθεση με τους περισσότερους κοινωνικούς χώρους, β) οι κινηματικοί χώροι (όχι στο σύνολό τους) αποτελούν εργαστήρια χρήσιμα για την (ανα)κατασκευή της έννοιας του φύλου, γ) οι γυναίκες-μέλη των κινηματικών χώρων μπορεί να δραστηριοποιούνται με τρόπο που, αντί να αμφισβητεί τους έμφυλους καταμερισμούς εργασίας, να τους αναπαράγει, δ) η φεμινιστική συνείδηση (ανα)παράγεται κυρίως στους χώρους της κινηματικής Αριστεράς, ως υπο-προϊόν της αριστερής ιδεολογίας.
Τι έχει αλλάξει, όμως, στη σχέση της Αριστεράς και του φεμινισμού; Όπως έχει τονίσει ο Ντόναλντ Σασούν στο μνημειώδες έργο του Εκατό χρόνια σοσιαλισμού (2001), οι φεμινίστριες στο Μεσοπόλεμο στρέφονταν προς το σοσιαλιστικό κίνημα, όμως αυτό προτίμησε να υπηρετήσει τη γυναικεία υπόθεση ταυτόχρονα με την καταγγελία του φεμινισμού. Μετά τον πόλεμο, από τη δεκαετία του ’60, η αντιπαλότητα έδωσε τη θέση της στη συνεργασία, καθώς τα σοσιαλιστικά κόμματα μεταβλήθηκαν σε οχήματα προώθησης μιας φεμινιστικής ατζέντας που σφυρηλατούνταν, όμως, κατά βάση αλλού. Στις μέρες μας, όπως προκύπτει και από τα δεδομένα που παραθέσαμε, οι αριστερές και αναρχικές οργανώσεις δεν επιθυμούν και δεν μπορούν να αντισταθούν στην ανάδυση μιας φεμινιστικής ατζέντας και ενός φεμινιστικού λόγου στο εσωτερικό τους, καθώς οι γυναίκες σπάνε πλέον όλα τα αντρικά μονοπώλια και διεκδικούν επί ίσοις όροις τους καθιερωμένους ρόλους.
Filed under: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ, Uncategorized | Leave a Comment
Το σποτάκι μας (διάρκεια 2:23) και το δρώμενό μας (διάρκεια 9:21) για την σημερινή ημέρα, παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών .
11 γυναικοκτονίες στην Ελλάδα τους τελευταίους 12 μήνες…
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ, ΔΕΝ ΣΙΩΠΟΥΜΕ, ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ!
Δείτε και κοινοποιήστε!
Συνεργασία: Το Μωβ, ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΟΜΑΔΑ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ, Nimertis Action Art, Θεατρική Ομάδα Ανδρομέδα, Femartact.
Το σποτάκι μας και το δρώμενό μας για τις 11 γυναικοκτονίες στην Ελλάδα
Filed under: Uncategorized | Leave a Comment
Οι γυναίκες που εκφέρουν δημόσιο λόγο και αμφισβητούν τη «νόμιμη» πατριαρχική εξουσία συστηματικά χαρακτηρίζονται ως ενοχλητικές. Ανεξάρτητα από το τι λένε, η φωνή τους ακούγεται στριγκή και κακόηχη. Είναι φυσικά γνωστό ότι οι προσλαμβάνουσές μας είναι ήδη κοινωνικά διαμεσολαβημένες από βαθιά παγιωμένα έμφυλα στερεότυπα.
http://www.avgi.gr/article/10811/10253053/e-siope-ton-gynaikon#
Της Υβόν Κοσμά*
Οι γυναίκες που εκφέρουν δημόσιο λόγο και αμφισβητούν τη «νόμιμη» πατριαρχική εξουσία συστηματικά χαρακτηρίζονται ως ενοχλητικές. Ανεξάρτητα από το τι λένε, η φωνή τους ακούγεται στριγκή και κακόηχη. Είναι φυσικά γνωστό ότι οι προσλαμβάνουσές μας είναι ήδη κοινωνικά διαμεσολαβημένες από βαθιά παγιωμένα έμφυλα στερεότυπα.
Ο τακτικός αποκλεισμός των γυναικών από τη δημόσια σφαίρα είχε ως αποτέλεσμα όχι μόνο την αποσιώπηση της γυναικείας εμπειρίας, αλλά και τη συνήθη απαξίωση εκείνων που τολμούν να παραβιάσουν τα έμφυλα όρια του κοινωνικού. Πριν βιαστούμε να αποκηρύξουμε αυτή την ιδέα ως παρωχημένη -μα πλέον έχουμε ισότητα!- ας αναλογιστούμε γιατί ακόμη και σήμερα οι γυναίκες πολιτικοί κρίνονται πιο συχνά για την εμφάνιση και την περιβολή τους, παρά για το κοινοβουλευτικό τους έργο. Επίσης, γιατί ακούγονται στα αυτιά μας πιο σοβαρές και αξιόπιστες, εάν μιλούν με μπάσα φωνή (έκτος κι αν δεν ανήκουν σε φίλιο πολιτικό χώρο, οπότε και πάλι παραβιάζουν την έμφυλη τάξη με την αμφισβητήσιμη «θηλυκότητά» τους). Δεν είναι τυχαίο ότι η πρώην πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, Μάργκαρετ Θάτσερ, έκανε μαθήματα φωνητικής για να αποπνέει μια περισσότερο ηγετική φυσιογνωμία, κατεβάζοντας τον τόνο της φωνής της κατά 60 ολόκληρα Hz. Έχει ενδιαφέρον ότι αυτός ο ανδροκεντρισμός επηρέασε ακόμη και το πώς διαμορφώθηκαν οι τεχνολογίες του ήχου, οι οποίες με τη σειρά τους, μέσα από τον τρόπο που μετέδιδαν την ανθρώπινη φωνή, ενίσχυσαν αυτό το στερεότυπο.
Τα πάντα, από τα μικρόφωνα μέχρι τους τρόπους αναμετάδοσης, ήταν βελτιστοποιημένα για χαμηλότερες συχνότητες. Το φάσμα των συχνοτήτων που κάλυπτε το ραδιοφωνικό σήμα στα AM έκανε της υψηλότερες φωνές των γυναικών να ακούγονται παραμορφωμένες και συχνά ακατάληπτες, καθώς κόβονταν κάποια σύμφωνα. Αλλά και σήμερα ακόμη, πολλοί αλγόριθμοι συμπίεσης δεδομένων και αρκετά ηχεία τεχνολογίας Bluetooth εξακολουθούν να επηρεάζουν δυσανάλογα τη μετατροπή και μετάδοση των υψηλών συχνοτήτων, ιδίως στα σύμφωνα, και έτσι οι γυναικείες φωνές συχνά χάνουν σε ευκρίνεια και ακούγονται ψιλές και δίχως εκτόπισμα.
Αυτή η κατ’ εξακολούθηση αγνόηση των γυναικείων φωνών δεν είναι ανεξάρτητη από το δικαίωμα πρόσβασής τους στην παραγωγή της γνώσης. Η έμμεση πίεση που ασκείται στις γυναίκες να απαρνηθούν τη φωνή και την άποψή τους μέσα από την υποβάθμιση των λεγομένων τους αποτελεί ιστορικά άλλη μια έκφανση της πατριαρχίας. Παρόλο που ξέρουμε πως οι παλιές συνήθειες πεθαίνουν δύσκολα και οι κοινωνικές πρακτικές πάντοτε βρίσκονται σε διαφορά φάσης με αυτά που μας διδάσκει η θεωρία του φύλου, δεν παύω να εκπλήσσομαι κάθε φορά από την τεράστια απόσταση μεταξύ τους. Στον απόηχο του #MeToo η περσινή κινηματογραφική εσοδεία μας έφερε τρεις (!) ταινίες με την ίδια θεματική: ευκατάστατος, εγωκεντρικός, αλαζόνας συγγραφέας καρπώνεται το έργο, δηλαδή τη φωνή, της κοινωνικά κατώτερης, αλλά περισσότερο μορφωμένης και χαρισματικής συζύγου του, η οποία οικειοθελώς αποποιείται τη μητρότητα των γραπτών της. Εδώ, αν και εμμέσως αναγνωρίζεται ότι η σύζυγος έχει κάτι σημαντικό να πει, η υπονοούμενη παραδοχή είναι ίσως και χειρότερη. Αυτό που έχει πρωτεύουσα σημασία δεν είναι τα λεγόμενα, αλλά το υποκείμενο της εκφοράς του λόγου. Ακόμη και αν οι γυναίκες έχουν κάτι να πουν, κανείς δε θέλει να το ακούσει από αυτές. Άλλωστε τίποτα από όσα λέει δεν είναι σπουδαίο πριν μετουσιωθεί από τη δική του πένα (και στις τρεις ταινίες ο συγγραφέας, σε μια προσπάθεια να πείσει τον εαυτό του πρωτίστως, ισχυρίζεται ότι εκείνος είναι ο ιθύνον νους και η γυναίκα του απλώς επιμελήτρια). Και φυσικά δεν πρέπει ποτέ να διαρρεύσει ότι το συγγραφικό του έργο δεν είναι πραγματικά δικό του. Όχι λόγω του αδικήματος της λογοκλοπής (θυμίζω πως τα γραπτά που δημοσιεύτηκαν στο όνομά του του εκχωρήθηκαν οικειοθελώς), αλλά διότι κάτι τέτοιο θα υπονόμευε το μύθο του σπουδαίου δημιουργού που -όπως μας δίδαξε ο κανόνας της λογοτεχνίας- θα πρέπει εξ ορισμού να είναι γένους αρσενικού. Τουλάχιστον στην ταινία Colette (Westmoreland, 2018), ένα βιογραφικό δράμα εποχής, στο τέλος η πρωταγωνίστρια κάνει την επανάστασή της και καταφέρνει να αφήσει το στίγμα της τόσο ως συγγραφέας όσο και ως ελεύθερη, χειραφετημένη προσωπικότητα. Απεναντίας στο The Wife (Runge, 2017) και το Monsieur et Madame Adelman (Bedos, 2017) η σύζυγος αποκαλύπτει την αλήθεια μονάχα στο βιογράφο του πρόσφατα αποθανόντος συγγραφέως, με τον όρο να μην δημοσιοποιηθεί ποτέ ώστε να διαφυλαχθεί η υστεροφημία του.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό που μοιράζονται οι τρεις συγγραφείς είναι οι κατά συρροή απιστίες τους, τις οποίες αποδέχονται στωικά οι σύζυγοι, διότι είναι γνωστό ότι δικαιωματικά οι άντρες και δη οι φερόμενοι ως ταλαντούχοι καλλιτέχνες δεν μπορούν ούτε χρειάζεται να περιορίζουν την αχαλίνωτη ερωτική τους ορμή (sic)… Τα όρια της σεξουαλικής ελευθεριότητας μέσα στη σχέση προφανώς και δε θα αποτελούσαν πρόβλημα καθαυτό, εφόσον ίσχυαν ίσα μέτρα και ίσα σταθμά μεταξύ των εμπλεκομένων – εδώ όμως δεν πρόκειται για συναινετικά πολυερωτικές σχέσεις. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι αναπαράγεται μια συγκεκριμένη αναπαράσταση ανδρισμού, η οποία νομιμοποιεί την ανδρική κυριότητα της γυναικείας σεξουαλικότητας και την έμφυλη βία. Οι θεατές απορούν γιατί αυτές οι γυναίκες παραμένουν σε μια σχέση ακραίας εκμετάλλευσης για τόσο καιρό και γιατί, στις δύο από τις τρεις περιπτώσεις, αποδέχονται μέχρι τέλους τους όρους της υποτέλειάς τους. Εδώ θα μπορούσε εύλογα κάποιος/α να πει πως πρόκειται για την ιστορία των συγκεκριμένων χαρακτήρων ή οποία ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.
Είναι όμως έτσι; Για να αντιληφθούμε τη δομική εμβέλεια αυτών των σχέσεων κυριαρχίας, και κατ’ επέκταση να συνειδητοποιήσουμε το πόσο βαθιά ριζωμένες και φυσικοποιημένες είναι οι αντιλήψεις που έχουμε για το φύλο, αρκεί μονάχα να αντιστρέψουμε το σενάριο: ευκατάστατη, εγωκεντρική, αλαζονική συγγραφέας καρπώνεται το έργο του κοινωνικά κατώτερου, αλλά περισσότερο μορφωμένου και χαρισματικού συζύγου της, ο οποίος οικειοθελώς αποποιείται την πατρότητα των γραπτών του… Στο μεταξύ τον μειώνει και τον κακοποιεί και εκείνος παρόλα αυτά καταπίνει τον εγωισμό του και επιστρέφει διαρκώς σε αυτήν. Πόσο ρεαλιστικό θα μας φαινόταν αυτό το σενάριο και θα έβρισκε άραγε κινηματογραφική διανομή εις τριπλούν; Αν δεν πειστήκατε ακόμη -διότι πλέον έχουμε ισότητα!- αναζητήστε την εξαιρετική ταινία μικρού μήκους Majorité Opprimée (Pourriat, 2010), στην οποία, μέσα από την αντιστροφή των κυρίαρχων έμφυλων ρόλων, ένας άντρας βιώνει τις προσβολές, τους αναγκαστικούς συμβιβασμούς και τους κινδύνους που συχνά αντιμετωπίζουν οι γυναίκες εξαιτίας της εμφάνισής τους, του στάτους πολίτη δεύτερης κατηγορίας και του καθημερινού σεξισμού. Βλέποντας τον εαυτό μας στη θέση του «Άλλου» (εδώ η ίδια η γλώσσα προδίδει το επιχείρημα, καθώς έχουμε τόσο συνηθίσει το καθολικό υποκείμενο του λόγου να είναι γένους αρσενικού), αντιλαμβανόμαστε πιο καθαρά τις δικές μας έμφυλες προκαταλήψεις και στεγανά. Σχετικά με το αν μου άρεσαν οι τρεις ταινίες; Όχι ιδιαίτερα, αλλά σίγουρα αποτέλεσαν τροφή για σκέψη.
* Επίκουρη Καθηγήτρια στο Αμερικάνικο Κολέγιο της Θεσσαλονίκης (ACT)
Filed under: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ, Uncategorized | Leave a Comment
Η εξαγγελία της νέα υφυπουργού εργασίας για χορήγηση επιδόματος σε όσες γυναίκες τεκνοποιούν και είναι κάτω από 30 ετών, έχει δύο εκδοχές.
Η πρώτη είναι ότι δεν γνωρίζει τις σύγχρονες ανάγκες των γυναικών και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν για να τις καλύψουν καθώς και την πρόοδο της επιστήμης σε σχέση με τη δυνατότητα ασφαλής τεκνοποίησης των γυναικών σε μεγαλύτερη ηλικία.
Η δεύτερη είναι ότι παραβλέπει τα παραπάνω γιατί είναι δέσμια των συντηρητικών αντιλήψεων και αναχρονιστικών ιδεοληψιών που θεωρούν ότι οι γυναίκες αποκλειστικά πρέπει να ασχολούνται με το νοικοκυριό και την οικογένεια, άρα είναι υπεύθυνες για την υπογεννητικότητα.
Σήμερα στην ελληνική όπως και στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή πραγματικότητα, οι γυναίκες επιθυμούν να σπουδάσουν (είναι περισσότερες οι φοιτήτριες και οι απόφοιτες των Πανεπιστημίων από τους φοιτητές), θέλουν να εργαστούν (καμία νέα γυναίκα δεν δηλώνει «οικιακά» αλλά «άνεργη»), θέλουν να έχουν εξέλιξη στην εργασία τους (καριέρα) και πολλές θέλουν να γίνουν μητέρες εφόσον εξασφαλίσουν τουλάχιστον τα δύο πρώτα (σπουδές και εργασία).
Αν λοιπόν υπολογίσεις πόσα χρόνια χρειάζονται για να ικανοποιηθούν όλες αυτές οι φιλοδοξίες των γυναικών – η κανονικότητα τους δηλαδή, όπως είναι και των ανδρών άλλωστε- μπορεί και να ξεπεράσουν την ηλικία των 30 χρόνων. Εδώ ας υπολογίσουμε βέβαια και κάποιες γυναίκες που για άλλους λόγους απέκτησαν η θέλουν να αποκτήσουν παιδί πάνω από τα τριάντα. Άρα από το επίδομα των 2.000 ευρώ μένουν έξω οι περισσότερες γυναίκες.
Δεν μπορώ όμως να πιστέψω ότι αυτή την πραγματικότητα την αγνοεί η σημερινή κυβέρνηση και η νέα υφυπουργός εργασίας, πόσο μάλλον που και η ίδια έχει κάνει καλές σπουδές και μια καλή καριέρα για την ηλικία της.
Συμπεραίνω λοιπόν ότι ισχύει η δεύτερη εκδοχή. Η κυβέρνηση και η υφυπουργός εργασίας είναι οπαδοί της επιστροφής των γυναικών πάλι στο σπίτι, αποκλειστικά ως νοικοκυρές και μάνες – κι αν χρειαστούν και κανένα χαρτζιλίκι, ας δουλεύουν από το σπίτι. Ξαναζεσταμένες θεωρίες δηλαδή με νέο περιτύλιγμα που σήμερα δυστυχώς αναβιώνουν και στην υπόλοιπη Ευρώπη από ακροδεξιές και συντηρητικές κυβερνήσεις που ταυτόχρονα εφαρμόζουν πολιτικές λιτότητας και περικοπών γυναικείων κατακτήσεων και δικαιωμάτων (π.χ απαγόρευση αμβλώσεων), προκειμένου να αντιμετωπίσουν το υπαρκτό πρόβλημα της υπογεννητικότητας.
Το φεμινιστικό κίνημα και οι γυναικείες οργανώσεις, όμως διαχρονικά έχουν δώσει αγώνες για να διασφαλίσουν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματος τους και απέδειξαν ότι το πρόβλημα της υπογεννητικότητας δεν αφορά αποκλειστικά τις γυναίκες αλλά είναι ένα σύγχρονο θέμα που αφορά όλη την κοινωνία.
Επιπλέον αντιμετωπίζεται στο βαθμό που υπάρχει δίκαιη ανάπτυξη και κοινωνική συνοχή, οι οποίες εξασφαλίζονται με περισσότερα μέτρα και πολύμορφες πολιτικές ισότητας των φύλων, κοινωνικές παροχές και μόνιμα επιδόματα ως συστατικά στοιχεία του κράτους πρόνοιας που θα αφορούν όλους και όλες και θα στηρίζουν όλες τις σύγχρονες μορφές οικογένειας, χωρίς οποιασδήποτε μορφής διακρίσεις και διαχωρισμούς.
Πολιτικές που θα διασφαλίζουν και θα ενισχύουν τη σύγχρονη κανονικότητα των γυναικών που είναι η απαίτηση τους για επαρκή μόρφωση-αξιοπρεπή εργασία-εξέλιξη και οικογένεια με εναρμόνιση χωρίς το ένα να εμποδίζει το άλλο και χωρίς να κινδυνέψουν να θεωρηθούν «ψυχικά νοσούσες» οι γυναίκες που αγωνίστηκαν και συνεχίζουν και σήμερα να αγωνίζονται για την κοινωνική τους χειραφέτηση.
Από αυτή τη σκοπιά θα κρίνουμε καθημερινά το έργο της σημερινής κυβέρνησης, υπερασπίζοντας ότι μέχρι σήμερα έχουμε πετύχει αλλά και με ότι προγραμματικά έχουμε σχεδιάσει για την εφαρμογή της ουσιαστικής ισότητας των Φύλων (και έχουμε γι αυτό ένα ολόκληρο νομοσχέδιο ψηφισμένο που περιμένει την εφαρμογή του)
Είναι θετικό η δέσμευση τους για την ενίσχυση του προγράμματος των σχολικών γευμάτων – θυμίζω ότι είχαν λοιδορηθεί ως «συσσίτια» όταν τα καθιερώσαμε ως κυβέρνηση- μένει βέβαια να το δούμε στην πράξη.
Ελπίζω επίσης να διατηρηθεί το δικαίωμα της άνεργης μητέρας να πηγαίνει το παιδί της στο δημόσιο σταθμό, να διατηρηθεί το επίδομα ενοικίου στα νέα ζευγάρια και τόσα άλλα μέτρα που έχουμε θεσμοθετήσει.
Τέλος καταθέτω για άλλη μια φορά την αντίρρηση μου για την υποβάθμιση της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων με τη μεταφορά της από το Υπουργείο Εσωτερικών στο Υπουργείο Εργασίας και την μετονομασία της σε Γενική Γραμματεία Οικογενειακής πολιτικής και Ισότητας των Φύλων.
Θεωρώ ότι η ανάπτυξη των πολιτικών της ουσιαστικής ισότητας λόγω του μεγάλου και πολύμορφου εύρους των δράσεων που απαιτούνται αλλά και όπως το διαπίστωσα από τη θέση της ΓΓΙΦ την προηγούμενη τετραετία, καθιστά αναγκαίο την δημιουργία και στη χώρα μας ενός Υπουργείου Ισότητας των Φύλων.
* Η Φωτεινή Κούβελα ήταν Γενική Γραμματέας Ισότητας των Φύλων
Πηγή:
https://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/i-diki-mas-kanonikotita
Filed under: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ | Leave a Comment
ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ Η ΓΕΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ (ΓΓIΦ) ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΕΥΝΩΝ ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ (ΚΕΘΙ) ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ
Αναγγέλθηκε από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, αμέσως μετά τη συγκρότησή της, η μεταφορά της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων (ΓΓΙΦ) και του Κέντρου Ερευνών για Θέματα Ισότητας (ΚΕΘΙ) του Υπουργείου Εσωτερικών στο Υπουργείο Εργασίας. Η αλλαγή αυτή μας βρίσκει ριζικά αντίθετες για τους παρακάτω λόγους:
• Η ένταξη της Γ.Γ.Ισότητας των Φύλων και του Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας στο Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων υποβαθμίζει και απαξιώνει τα δύο βασικά και εθνικά κεντρικά θεσμικά όργανα της πολιτείας για την ισότητα των φύλων.
• Η ισότητα των φύλων δεν αφορά μόνο τον τομέα της εργασίας αλλά, επίσης, τη βία κατά των γυναικών, τη διακίνηση και εμπορία γυναικών, τη συμμετοχή στα κέντρα λήψης αποφάσεων, τη φτώχεια, την εκπαίδευση, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το περιβάλλον.
• Η προσέγγισή μας αυτή εναρμονίζεται με τις αποφάσεις του ΟΗΕ για τις γυναίκες, τουλάχιστον από την 4η Παγκόσμια Διάσκεψη το 1995, που εντάσσουν την οπτική της ισότητας των φύλων σε όλες τις πολιτικές, στρατηγικές, πρακτικές και τα σχετικά μέτρα.
Με βάση και τις παραπάνω αποφάσεις θεωρούμε τη μετακίνηση της ΓΓΙΦ στο Υπουργείο Εργασίας οπισθοδρόμηση και ζητάμε την παραμονή της στο Υπουργείο Εσωτερικών.
ΟΝΟΜAΤEΠΩΝΥΜΟ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΙΔΙΟΤΗΤΑ/ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ
1. Αγγελική Αγγελακοπούλου, Νομικός Συμβουλευτικού Κέντρου Κοζάνης
2. Ευάγγελος Αγγελακόπουλος, Ιδιωτικός Υπάλληλος
3. Χαράλαμπος Αγγελακόπουλος, Συνταξιούχος
4. Όλγα Αγγελακοπούλου, Συνταξιούχος
5. Αγγελική Αγγελακοπούλου, Οικιακά
6. Ηλίας Αθανασιάδης, Καρδιολόγος
7. Άννα Αναγνωστοπούλου Εμπειρογνώμονας σε θέματα Ισότητας
8. Ανθή Ανδρεοπούλου, ηθοποιός
9. Γεώργιος Αντσος, Ελεύθερος Επαγγελματίας
10. Δημήτριος Άντσος, Συνταξιούχος
11. Μαρία Άντσου, Οικιακά
12. Βέρα Άντσου, Ιδιωτική Υπάλληλος
13. Αντωνάκου Δανάη, πρώην Αντινομάρχης Αθηνών
14. Αρβανιτάκη Κατερίνα, Μέλος της Ομάδας Προφορικής Ιστορίας Αθήνας και ραδιοφωνική παραγωγός στο Πορτοκαλί ραδιόφωνο της Αλληλεγγύης
15. Ρέα Βαλντέν, θεωρητικός κινηματογράφου
16. Ντίνα Βαΐου, Ομότιμη καθηγήτρια ΕΜΠ
17. Τάκης Βουτέρης, ηθοποιός και σκηνοθέτης
18. Σίσσυ Βωβού, Μέλος οργάνωσης γυναικείων δικαιωμάτων ΤΟ ΜΩΒ
19. Μαρία Γιαννακάκη, Πρ. Γενική Γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Διαφάνειας, Υπ. Δικαιοσύνης
20. Γεννίτσαρης Σταύρος, μηχανικός παραγωγής και διοίκησης
21. Γκόβα Ελευθερία, ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών
22. Γουβιάς Διονύσης, Αν. Καθηγητής στο Τμήμα Επιστημών της Προσχολικής
Αγωγής και του Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού (ΤΕΠΑΕΣ) του Πανεπιστημίου Αιγαίου
23. Ιφιγένεια Γεωργιάδου, Εκπαιδευτικός
24. Γκασούκα Μαρία Καθηγήτρια στο Τμήμα Επιστημών της Προσχολικής
Αγωγής και του Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού (ΤΕΠΑΕΣ), του Πανεπιστημίου Αιγαίου
25. Μαρία Γιαχνίκα, Ιδιωτική Υπάλληλος
26. Γιάννης Γιαννακάκης, Ιδιωτικός Υπάλληλος
27. Μαρία Γκατζιούρα, Συνταξιούχος
28. Δασκαλόπουλος Νίκος, δημοσιογράφος.
29. Θάλεια Δραγώνα, Καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
30. Διάφα Βασιλική, Οικιακά
31. Κλεοπάτρα Δίγκα
32. Διαμαντόπουλος Σωτήριος, Δικαστικός Υπάλληλος
33. Διονυσοπούλου Κωνσταντίνα, Κοινωνική Λειτουργός ΜΑ
34. Διαμαντοπούλου Βασιλική, Συνταξιούχος
35. Αννίτα Δεκαβάλλα, ηθοποιός και μεταφράστρια
36. Ιωακειμίδου Ντίνα, Δημοσιογράφος
37. Κανάβου Ιωάννα, Αντιπρόεδρος Πολιτικού Συνδέσμου Γυναικών
38. Κάραλη Δημητριάδη Αντιγόνη, Πρ. Εθνική Εκπρόσωπος της Ελλάδας στον ΟΗΕ για την Ισότητα των Φύλων
39. Καντα Σοφία, Συνδικαλίστρια ΟΤΟΕ – Πρόεδρος της Επιτροπής Γυναικών της UNI-EUROPA
40. Κολοκοτρωνάκη Ειρήνη
41. Μιμικα Κριτσανιδου, Πολιτικη Ακτιβιστρια
42. Καυκά Μαρία
43. Κόντας Βασίλειος, Ιδιωτικός Υπάλληλος
44. Κορωναίου Αλεξάνδρα, Καθηγήτρια, Κοσμήτορας Σχολής Κοινωνικών Επιστημών, Πάντειο Πανεπιστήμιο.
45. Καραμεσίνη Μαρία, Καθηγήτρια Παντείου Πανεπιστημίου
46. Καρακλάνη Βασιλική, Οικιακά
47. Κωνσταντινίδου Ευδοκία, Οικιακά
48. Κουνάδη Ελίτα, Ηθοποιός
49. Καυκάς Κώστας, μέλος ΔΣ συλλόγου εργαζομένων ΓΓΙΦ
50. Κατούφα Ευγενία, δημοσιογράφος, εντεταλμένη Δημοτική Σύμβουλος Χαλανδρίου
51. Κωφφίδου Αγάπη, Ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών
52. Καρανίκα Ειρήνη, Εκπαιδευτικός
53. Καραμάνου Άννα, Πρώην Ευρωβουλευτής
54. Καρασαββίδου Ελένη, Ειδική Γραμματέας Συγγραφέων Β.Ε. ΕΔΙΠ, Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
55. Κυλάκου Καίτη, Δημοτική Σύμβουλος – Δικηγόρος
56. Κίτσιου Ρούλα, Δρ. Κοινωνιογλωσσολογίας
57. Κούνεβα Κωνσταντίνα, Πρ. Ευρωβουλεύτρια
58. Κινδελή-Νινιού Βάννα, Συνταξιούχος Υπουργείου Πολιτισμού – Αρχαιολόγος
59. Λαλιώτης Μιχάλης, μεταφραστής
60. Ιωάννης Μανομενίδης
61. Λεγάκη Μιρέλλα, Οικονομολόγος – Πρόεδρος κινηματογραφικής λέσχης Αγ. Παρασκευής
62. Λυκογιάννη Ρούλη, Επίκουρη Καθηγήτρια Ε.Μ.Π.
63. Λαντεμπούρσκι Σταύρος, Δημόσιος Υπάλληλος
64. Λαγάνη Ειρήνη, Καθηγήτρια Σύγχρονης Ευρωπαϊκής Ιστορίας – Πάντειο Πανεπιστήμιο
65. Λαγάνη-Μαυρομμάτη Αρετή, μεταπτυχιακής φοιτήτρια Κοινωνικής Πολιτικής, Πάντειο Πανεπιστήμιο
66. Ελένη Λιντζαροπούλου, Συντονίστρια Δικτύου για τον Πολιτισμό και την Εκπαίδευση στις Φυλακές «Γεώργιος Ζουγανέλης» – Θεολόγος – ποιήτρια
67. Βίλμα Μενικη, Καθηγήτρια, ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών
68. Αχιλλέας Μπούντας, Συνταξιούχος
69. Βασίλειος Μέρας, Ιδιωτικός Υπάλληλος
70. Μπράλια Σόνια, Σκιτσογράφος
71. Καίτη Μάρακα, Φιλόλογος – Μουσικός
72. Μητλιάγκας Γεώργιος, Συνταξιούχος
73. Μητλιάγκα Χρυσή, Συνταξιούχος
74. ΜητλιάγκαΚωνσταντινιά, Καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας
75. Μπισιρίτσα Κωνσταντίνα, Σύμβουλος Υποδοχής Συμβουλευτικού Κέντρου Κοζάνης
76. Μπαρακάρη Κατερίνα
77. Ευγενία Μουκάνου, Δημόσια υπάλληλος
78. Μαρία Μυτιληναίου, Ιδιωτική Υπάλληλος
79. Μάραντου Θεοδώρα, Παιδαγωγός
80. Μαζνείκου Αθανασία, Εκπαιδευτικός
81. Μέρα Αλεξάνδρα, Οικιακά
82. Δήμητρα Μπούντα, Συνταξιούχος
83. Δώρα Μητλιάγκα, Ψυχολόγος
84. Μπάκου Βάσια, Κοινωνιολόγος
85. Χρυσούλα Μπισιρίτσα, Συνταξιούχος
86. Μπισιρίτσα Δροσιά, Οικιακά
87. Μπισιρίτσα Μαρία, Ιδιωτική Υπάλληλος
88. Μπισιρίτσας Γεώργιος, Ιδιωτικός Υπάλληλος
89. Μέρας Κωνσταντίνος, Συνταξιούχος
90. Μπούντας Ιωάννης, Συνταξιούχος
91. Μουρίκη Αλίκη, ερευνήτρια ΕΚΚΕ
92. Νιάτσιος Κωνσταντίνος, Δημόσιος Υπάλληλος
93. Ντάσιου Μαρία
94. Ορφανάκη Πέπη
95. Ορφανουδάκη Φλώρα, φιλόλογος και ποιήτρια
96. Πανά-Αλεξάνδρου Λίτσα, Πρόεδρος Παρ/τος Αχαρνών της Ένωσης
Γυναικών Ελλάδας (ΕΓΕ)
97. Παπανδρέου Μαργαρίτα, Πρ. Πρόεδρος της Ένωσης Γυναικών Ελλάδας (ΕΓΕ)
98. Παπαδοπούλου Βάσω
99. Πορτάλιου Ελένη, Πανεπιστημιακός
100. Πλουμής Πασχάλης, Δημόσιος Υπάλληλος
101. Παναγιωτίδου Μαρία, Φιλόλογος
102. Πετράκη Γεωργία, Καθηγήτρια Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής – Διευθύντρια Εργαστηρίου Σπουδών Φύλου Παντείου Πανεπιστημίου
103. Παραδείση Μαρία, Αναπληρώτρια καθηγήτρια Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού Παντείου Πανεπιστημίου
104. Πλουμή Κωνσταντινή, Συνταξιούχος
105. Παναγιωτίδου Παναγιώτα, Συνταξιούχος
106. Παναγιωτίδης Παναγιώτης, Μαθηματικός
107. Πρωτονοταρίου Στέλλα, σύντ. εκπαιδευτικός – δημοτική σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων
108. Ναυσικά Παπανικολάτου, εκπρόσωπος της Ελληνικής Ομάδας για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων
109. Πλουμής Κωνσταντίνος, Συνταξιούχος
110. Παπαγεωργίου Κατερίνα, Δημόσιος Υπάλληλος
111. Παπαγιαννίδου Σοφία, Ιδιωτική Υπάλληλος
112. Πλουμή Χάιδω, Ιδιωτική Υπάλληλος
113. Παναγιωτίδης Νικόλαος, Συνταξιούχος
114. Παπαχλιμίντζου Μιρέλα, Νομικός
115. Παπαθεοδώρου Κατερίνα, Μέλος Συντονιστικής Ελληνικού Δικτύου για την Φεμινιστική Απεργία
116. Ραχιώτου Λεμονιά, Εκπαιδευτικός δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης – Μέλος Περιφερειακής Επιτροπής Ισότητας των Φύλων
117. Σταθοπούλου Παναγιώτα, Δικηγόρος – Μεταφράστρια
118. Σταυρίδου Αθηνά, ΔΕΠ Ε.Μ.Π
119. Σταμπουλή Αφροδίτη, Γιατρός, Μαιευτ. – Γυναικολόγος, πρώην Βουλευτρια Σερρών
ΣΥΡΙΖΑ
120. Σεβαστού Κατερίνα, Ενεργή πολίτης. Θαλάσσια Βιολόγος – Εργαζόμενη στο Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών
121. Στρατηγάκη Μαρία, Πρώην Γενική Γραμματέας Ισότητας των φύλων, Αν. Καθηγήτρια Παντείου Πανεπιστημίου,
122. Σιάνου Φωτεινή, Ακτιβίστρια για την Ειρήνη, Μη Βία, Δικαιώματα Γυναικών
123. Σαλματάνη Ευαγγελία, Κοινωνιολόγος
124. Σαμαράς Μιλτιάδης, Δημόσιος Υπάλληλος
125. Σαμαράς Παναγιώτης, Δημόσιος Υπάλληλος
126. Σακκά Ιλεάνα, αναπλ. μέλος Δ. Σ. Πολιτικού Συνδέσμου Γυναικών
127. Σαμαράς Δάνος, Συνταξιούχος
128. Σαμαρά Δέσποινα, Συνταξιούχος
129. Στιάπης Χρήστος, Οδηγός
130. Σταύρου Ελένη, Συντονίστρια του Δικτύου Γυναικών του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών και μέλος Κεντρικής Επιτροπής του Κινήματος Αλλαγής.
131. Σωτηριάδου Αναστασία, Πρώην Γενική Διευθύντρια – Τμήμα Ευρωπαϊκής και Διεθνούς Συνεργασίας, Υπουργείο Εσωτερικών – Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων
132. Στρατής Νικόλαος Άγγελος, Τελειόφοιτος Ευρωπαϊκών Σπουδών
133. Σαμαράς Ιωάννης, Δημόσιος Υπάλληλος
134. Στρατή Κορίνα, Ψυχολόγος
135. Τζαγάκης Γιώργος, Οικονομολόγος – Δημόσιος Υπάλληλος
136. Τσαμπούρης Νικόλαος, Ιδιωτικός Υπάλληλος
137. Τσιάμη Τζίνα, Δημόσια Υπάλληλος
138. Ειρήνη Τρίγκα, – Νοσηλεύτρια
139. Αθανάσιος Τσέτσινας, Οδηγός
140. Τσαμουρά Μαρίνα, ακτιβίστρια, μέλος της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των
Κρατουμένων
141. Ταμβίσκος Δημήτρης , συνταξιούχος
142. Τσαμπούρη Μαρίνα, Κοινωνική Λειτουργός Συμβουλευτικού Κέντρου Κοζάνης
143. Τσαμπούρης Αθανάσιος, Συνταξιούχος
144. Τσαμπούρης Κωνσταντίνος, Ιδιωτικός Υπάλληλος
145. Τσαγκαράκη Πέπη, πρώην συνδικαλίστρια
146. Τουρη Παρακσυή, Ε.Τ.Ε.Π – Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής – Μέλος Εργαστηρίου Σπουδών Φύλου Παντείου Πανεπιστημίου
147. Φιλίνη Άννα, αρχιτέκτων, ζωγράφος, μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ και μέλος Γραμματείας Τμήματος Πολιτισμού, πρώην Βουλευτής (2007-2009) και Δημοτική Σύμβουλος Αθηναίων (17 χρόνια από 1991-2013)
148. Χατζηβαρνάβα Εύη, Συνεργάτης του Εργαστηρίου Σπουδών Φύλου του Παντείου Πανεπιστημίου, μέλος του Διεθνούς Δικτύου Πολιτικής και Έρευνας για τις Γονικές Άδειες
149. Χαραλαμπίδης Παναγιώτης, Ιδιωτικός Υπάλληλος
150. Χαραλαμπίδου Μαρία, Ιδιωτική Υπάλληλος
151. Χαραλαμπίδης Γεώργιος, Ιδιωτικός Υπάλληλος
ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ
1. Δίκτυο Γυναικών του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Δημοκρατών Σοσιαλιστών.
2. Ελληνικό Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης
3. Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι
4. ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΣΠΟΥΔΩΝ ΦΥΛΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΑΝΤΕΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
5. ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ
6. ΚΕΝΤΡΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΩΝ «ΔΙΟΤΙΜΑ»
7. ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ
8. ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΔΗΜΟΥ ΧΑΛΑΝΔΡΙΟΥ (ΔΙΚΤΥΟ ΔΟΜΩΝ ΓΓΙΦ)
Filed under: Πρωτοβουλίες, Uncategorized | Leave a Comment
Η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων συγχαίρει την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου να τοποθετήσει την κυρία Ειρήνη Καλού στη θέση της Προέδρου του Αρείου Πάγου και την κυρία Δήμητρα Κοκοτίνη στη θέση της Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου ως αδιάψευστη απόδειξη της εφαρμογής της ισότητας των φύλων στην πράξη.
Σε αυτό το πλαίσιο και υπό το γενικότερο πρίσμα του έργου της ΓΓΙΦ για την άρση των έμφυλων στερεοτύπων και την αποκατάσταση της ισότητας των φύλων σε όλους τους τομείς του βίου μας, η Γενική Γραμματέας Ισότητας των Φύλων, Φωτεινή Κούβελα, δήλωσε ότι: «Η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου να τοποθετήσει σε τόσο νευραλγικές για το σύνολο του κοινωνικού μας γίγνεσθαι θέσεις δύο γυναίκες συνηγορεί υπέρ της έμπρακτης εφαρμογής της ισότητας των φύλων και βρίσκεται σε άρρηκτη σύνδεση με τις θέσεις της ΓΓΙΦ υπέρ της ενδυνάμωσης και της ενθάρρυνσης των γυναικών να διεκδικούν ηγετικές θέσεις ευθύνης».
Αξίζει δε να σημειωθεί ότι μία από τις πρώτες αποφάσεις του ΣτΕ ήταν αυτή που απέρριπτε το αίτημα της Αγνής Ρουσοπούλου να δώσει εξετάσεις για να γίνει δικαστής. Υπενθυμίζεται ότι την 15η Μαΐου 1929 η Αγνή Ρουσοπούλου άσκησε αίτηση ακύρωσης στο Συμβούλιο της Επικρατείας, διότι η Εξεταστική Επιτροπή του είχε νωρίτερα απορρίψει τη συμμετοχή της στον πρώτο διαγωνισμό για την πρόσληψη εισηγητών στο νεοσύστατο ανώτατο δικαστήριο με την αιτιολογία ότι είναι γυναίκα! Το θέμα συζητήθηκε με αυξημένη Ολομέλεια και, όπως προσφυώς είπε η ίδια η Αγνή Ρουσοπούλου: «Σε πανηγυρική συνεδρίαση το Συμβούλιο απέρριψε πανηγυρικά την αίτησή μου»!
Ως εκ τούτου, στις μέρες μας αποδεικνύεται περίτρανα ότι οι αγώνες για την ισότητα των φύλων διαχρονικά απέδωσαν σημαντικούς καρπούς, ώστε το γυναικείο κίνημα σήμερα να απολαμβάνει τη δικαίωση των πολυετών αγώνων του και να συνεχίζει από καλύτερες θέσεις.
Πληροφορίες: http://www.isotita.gr/ Το Γραφείο Τύπου, 6/6/2019
Τηλ. 2131511102
Ε-mail: gramggif@isotita.gr
Filed under: Δελτία Τύπου, Uncategorized | Leave a Comment
Η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων (ΓΓΙΦ), υλοποιεί από τον Μάρτιο του 2018 το συγχρηματοδοτούμενο έργο µε τίτλο: «ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΔΡΑΣΕΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑΣ (ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ – ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΣΗ) ΣΕ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ» ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ ΜΕ ΤΙΤΛΟ «ΟΡΙΖΟΝΤΙΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΜΒΕΛΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ» του Ε.Π. ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΤΟΜΕΑ, 2014-2020.
Σκοπός του έργου είναι η ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινωνικού συνόλου για τη Βία κατά των γυναικών και για τις Δομές που υπάρχουν για την προστασία και υποστήριξη των θυμάτων.(Συμβουλευτικά Κέντρα και Ξενώνες σε όλη τη χώρα και η 24ωρη πανελλαδική γραμμή SOS 15900)
Έχουν υλοποιηθεί πολλές δράσεις δημοσιότητας όπως τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά σποτ, ενημερωτικές ημερίδες, θεατρικά δρώμενα, διαφημίσεις σε μέσα μεταφοράς .
Στο πλαίσιο αυτής της πανελλαδικής ενημερωτικής εκστρατείας θα πραγματοποιηθεί Τριήμερο Φεστιβάλ Ταινιών στις 17, 18 & 19 Απριλίου 2019, στον Κινηματογράφο STUDIO, Σπάρτης & Σταυροπούλου 33, Πλατεία Αμερικής, στην Αθήνα, και ώρες 16.00- 20.00
Στο Φεστιβάλ ταινιών θα προβάλλονται 6 με 7 ταινίες καθημερινά, με ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ
Ο χώρος διοργάνωσης του Φεστιβάλ είναι προσβάσιμος σε άτομα με αναπηρίες.
Η ταινία «Ναι.. στο Όχι» θα είναι καθολικά προσβάσιμη σε άτομα με αισθητηριακές αναπηρίες, με υπότιτλους SDH και ακουστική περιγραφή AD.
Σας περιμένουμε όλες και όλους!!!
Filed under: Uncategorized | Leave a Comment
Από το μοναχικό «Και εγώ» στο συλλογικό «Και Εμείς»
Me Too: Ένα κίνημα (και) για τις εργαζόμενες!
της Σόνιας Μητραλιά
Πάνω από δυο χρόνια έχουν περάσει από την γέννηση του κινήματος MeToo που φανέρωσε την τρομακτική έκταση της σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας και της σεξουαλικής βίας λόγω φύλου σε όλο τον κόσμο! Κάθε άλλο από εφήμερο, το κίνημα αυτό δεν παύει κάθε τόσο να μας επιφυλάσσει εκπλήξεις! Ολοζώντανο, όχι μόνο διαρκεί και απλώνεται σε όλες τις ηπείρους, αλλά και εξελίσσεται από εικονικό φαινόμενο στο διαδίκτυο σε ένα πραγματικό πρωτόγνωρο κοινωνικό κίνημα του 21ου αιώνα. Και κυρίως, γίνεται σημαία των εργαζόμενων γυναικών προκαλώντας μάλιστα ιστορικές και νικηφόρες κινητοποιήσεις ενάντια σε δυο γιγάντιες πολυεθνικές του πιο αδίστακτου κεφαλαίου…
Όμως, δυστυχώς στην Ελλάδα οι ίδιες/ίδιοι που έχουν υποστεί κακοποίηση και σεξουαλική βία σπάνια μιλούν, σιωπούν δημόσια! Αλλά ως πότε;
Σκοπός του άρθρου αυτού είναι να κάνει έναν απολογισμό για τις εμπειρίες του κινήματος MeToo μήπως και αποδειχτούν χρήσιμες για να γεννηθεί και στην Ελλάδα κάτι παρόμοιο, ένα κίνημα αναγκαίο περισσότερο από ποτέ!
Αλλά πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Όταν άνοιξε ο ασκός του Αιόλου…
Όλα άρχισαν τον Οκτώβρη του 2017 στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής με το σκάνδαλο σεξουαλικής παρενόχλησης με πρωταγωνιστή τον μεγάλο παραγωγό ταινιών του Χόλυγουντ H. Γουάινστιν, και αφού η ηθοποιός Alyssa Milano κυκλοφόρησε στο παγκόσμιο δίκτυο ένα Twitter που το ονόμασε Me Too. Η ιδέα ήταν απλή. Ανέβασε ένα μικρό μήνυμα: «Εάν έχετε κακοποιηθεί σεξουαλικά, γράψτε Me Too ως απάντηση σε αυτό το ‘tweet”. Δηλαδή, «Και Εγώ», εγώ επίσης.
Μέσα σε μόλις 24 ώρες, 12 εκατομμύρια σε όλο το κόσμο, στη συντριπτική πλειοψηφία γυναίκες, κατάγγειλαν δικά τους περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης από ισχυρούς αρσενικούς της βιομηχανίας του κινηματογράφου , του χώρου της μόδας, της πολιτικής σκηνής, της εκπαίδευσης, των επιχειρήσεων, των ΜΜΕ, διαφόρων διεθνών οργανισμών, της εκκλησίας ακόμα και από τον άνδρα της διπλανής πόρτας…
Οι υπογράφουσες, μερικές διάσημες, άλλες ανώνυμες, περιγράφανε με λίγα λόγια τα βιώματα τους στην εργασία αλλά επίσης και στην παιδική ηλικία, στην οικογένεια, στο σχολείο, στο δημόσιο χώρο…
Με πρωτόγνωρο τρόπο μέσα από την έκφραση εκατομμύριων μαρτυριών, το κίνημα Με Τοο, χρησιμοποιώντας τα τεχνολογικά εργαλεία της εποχής, αποκάλυψε μια κρυμμένη, τραγική, μαζικότατη πραγματικότητα σε όλο τον κόσμο. Προκάλεσε σοκ στις κοινωνίες αποκαλύπτοντας το τεράστιο μέγεθος και την εξάπλωση των σεξουαλικών επιθέσεων και βιαιοπραγιών.
Είναι γεγονός πως το MeToo πήρε θεαματική ορατότητα και τράβηξε την προσοχή της δημόσιας γνώμης μόνον όταν πολλές διάσημες σταρ του Χόλυγουντ τόλμησαν να μιλήσουν δημόσια. Όμως, όσα λέγονται ότι το MeToo ξεκίνησε από τις διάσημες και αφορά μόνο αυτές είναι ιστορικά λάθος.
Σε αντίθεση με ό,τι μπορεί να νομίζει κανείς, το MeToo δεν γεννήθηκε το 2017, αλλά προϋπήρχε! Γεννήθηκε πριν από ένδεκα χρόνια στη Νέα Υόρκη με πρωτοβουλία της γεννημένης στο Harlem, στη γνωστή φτωχογειτονιά της Νέας Υόρκης, αφροαμερικανίδας ακτιβίστριας Tarana Burke. Έχοντας η ίδια υποστεί σεξουαλική κακοποίηση, η Tarana Burke βρέθηκε σαν κοινωνικός λειτουργός για χρόνια σε επαφή με τους περιθωριοποιημένους ανθρώπους και δραστηριοποιήθηκε στο θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης. Το 2006 ίδρυσε την Just Be Inc μια συλλογικότητα που στηρίζει νέες γυναίκες σε θέματα υγείας και ευεξίας. Ένα χρόνο μετά, η TaranaBurke λανσάρει το » «Me Too Movement» ως λαϊκή πρωτοβουλία για την υποστήριξη θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης στις φτωχογειτονιές.
Η Burke ορίζει τον εαυτό της ως «επιζήσασα» μιας σεξουαλικής επίθεσης. Το MeToo, μας λέει, δημιουργεί μια διαδικασία αλληλεγγύης μεταξύ εκείνων που «επιβίωσαν» που μπορούν έτσι να ανοίγουν την καρδιά τους, να μιλούν για αυτά που δεν λέγονται, να ακούει η μια γυναίκα τη άλλη. Αυτό βοηθά να ξεπεραστεί το αίσθημα ενοχής, η θυματοποίηση και η μοναξιά.
Πράγματι, η Tarana Burke πρότεινε το Me Too σαν μέσον απελευθέρωσης για να αποδεχτούν οι ίδιες οι «επιζήσασες» τον εαυτό τους ώστε να ξεπεράσουν το βαθύ ψυχολογικό τραύμα, για να ξυπνήσει η βούληση τους για δράση, για να ενεργήσουν. Το πιστεύω της είναι: «Ενδυνάμωση μέσω της αλληλοκατανόησης». Σε ένα βίντεο εξήγησε: «Ξόδεψα πολύ χρόνο στα 20 μου, ψάχνοντας να βρω πώς μπορώ να θεραπευτώ. Μίλησα με φίλους, με την κοινότητά μου, αλλά εκεί που βρήκα πραγματική επικοινωνία ήταν με ανθρώπους που συμπάσχουν. Οι επιζήσαντες είναι οι μόνοι που μπορούν πραγματικά να καταλάβουν τους άλλους «επιζήσαντες».
Tο κίνημα του #MeToo έφερε κάτι τελείως καινούργιο στον αγώνα των φεμινιστικών κινημάτων: Μέσω του Διαδικτύου δημιούργησε έναν χώρο παγκόσμιας αυτογνωσίας, κάτι που εμείς οι φεμινίστριες της δεκαετίας του 70 επιτύχαμε δημιουργώντας μικρές ομάδες μεταξύ μας που ονομάστηκαν τότε «ομάδες αυτοσυνείδησης». Αλλά αυτές λειτουργούσαν μόνο σε πολύ μικρή κλίμακα.
Το πρωτόγνωρο κατόρθωμα του Me Τοο συνίσταται στο γεγονός πως απευθύνεται πρωτίστως στις ίδιες /ους που έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση. Ταυτόχρονα δημιουργεί μια σπουδαία δυναμική γιατί διαλύοντας το αίσθημα του πόνου, της ντροπής, της μοναξιάς, της απομόνωσης δημιουργεί προϋποθέσεις για να γεννηθεί μια συλλογική φεμινιστική συνείδηση, αυτεπίγνωση και άμεση δράση ενάντια στην σεξιστική βία και στο μισογυνισμό!
Έτσι έσπασε το φράγμα της σιωπής!
Γιατί όμως το κίνημα MeToo πήρε έκταση μόνο το φθινόπωρο του 2017 και όχι όταν λανσαρίστηκε από την Tarana Burke το 2007; Μα, επειδή τότε το φεμινιστικό αμερικανικό κίνημα είχε πάρει τα πάνω του καθώς είχε προηγηθεί η μεγάλη «Πορεία των Γυναικών κατά την ενθρόνιση στην προεδρία των ΗΠΑ του σεξιστή Donald Trump που κατεδαφίζει τα δικαιώματα που είχε κερδίσει το φεμινιστικό κίνημα.
Ήταν η μεγαλύτερη διαδήλωση που έγινε ποτέ στην ιστορία των Η.Π.Α. καθώς συσπείρωσε πλήθος κοινωνικών κινημάτων και ενδυνάμωσε αφάνταστα όλο το φεμινιστικό αμερικανικό κίνημα. Τον ίδιο χρόνο συνεχίστηκαν οι φεμινιστικές κινητοποιήσεις με την πρωτόγνωρη μεγάλη διεθνή απεργία των γυναικών στις 8 του Μάρτη του 2017.Ήταν λοιπόν μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα που οι γυναίκες πήραν θάρρος για να πάνε παραπέρα.
Έξαλλου δεν μας κάνει εντύπωση ότι ήσαν οι “επιζήσασες” αστέρες του Χόλιγουντ και πολλές άλλες «ξεχωριστές γυναίκες» που έσπασαν το απόστημα. Αυτές τις «ξεχωριστές γυναίκες» τις κατακρίνουν μερικοί/ες άδικα και κακόβουλα σαν καριερίστες, υποκρίτριες γυναίκες με φήμη, με λεφτά, της αυλής της αστής και νεοφιλελεύθερης Hillary Clinton, που χρησιμοποιούν συχνά το Με Τοο για να επιδείξουν το πρόσωπό τους και να παραμείνουν στον αφρό της δημοσιότητας.
Για μας η εξήγηση είναι άλλη. Πιστεύουμε πως αυτές οι «ξεχωριστές» γυναίκες έσπασαν το απόστημα ενός αδύναμου κρίκου. Δουλεύουν στην καρδιά του κτήνους, στην καρδιά ενός χώρου όπου συναναστρέφονται με παντοδύναμα αρσενικά της παγκόσμιας ελίτ της «upper class», όπου η σεξουαλική βία και η παρενόχληση συνηθίζονται! Kαι υπάρχει και κάτι πολύ χειρότερο! Σε αυτό το χώρο της κοινωνίας της κορυφής των από πάνω, η σεξουαλική παρενόχληση είναι όχι μόνο αποδεκτή, αλλά και αποτελεί “αξία” σχεδόν επιβεβλημένη, ένα “must” που χαίρει απόλυτης ασυλίας. Γιατί; Ακριβώς επειδή συμβολίζει το κύρος και την δύναμη ενός επιτυχημένου και φτασμένου αρσενικού αρπακτικού της εξουσίας που ηδονίζεται έχοντας απόλυτη εξουσία πάνω στο σώμα και την ζωή των “υποτακτικών” του…
Το φράγμα της σιωπής σπάζει, αλλά…
«Ναι», λένε μερικοί /ές , «αλλά οι καταγγελίες περιορίζονται σε καταγγελίες σεξουαλικής βίας ενάντιων κάποιων προσώπων, στοχεύουν μεμονωμένα άτομα και επομένως δεν είναι παρά εξατομικευμένες υποθέσεις”! “Και το χειρότερο”, λένε, “είναι ότι λειτουργούν πάνω από το νόμο, άρα είναι άκρως επικίνδυνες, μια και μπορούν να οδηγήσουν στην αυτοδικία, στο ρεβανσισμό και στο λιντσάρισμα».
Όμως, το κίνημα Me Τοο γεννήθηκε ακριβώς ενάντια στην υποκριτική σιωπή της κοινωνίας που ανέχεται συστηματικά αυτά τα εγκλήματα καθώς βασικοί θεσμοί της όπως η αστυνομία, τα δικαστήρια, η οικογένεια κλείνουν τα μάτια και σφυρίζουν αδιάφορα… Είναι αλήθεια πως οι φεμινίστριες δεν πρέπει να περιορίσουν τον αγώνα τους μόνο στην καταγγελία μερικών απεχθών αρσενικών αρπακτικών, έστω και αν η καταδίκη τους δεν είναι καθόλου αμελητέα υπόθεση.
Η σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία, η βία λόγω φύλου έχει τόσο βαθιές ρίζες στην πατριαρχική κοινωνία και είναι τόσο δεμένη με τις κοινωνικές ανισότητες όλων των ειδών, ώστε να απαιτεί συλλογική απάντηση ….ενάντια στην απομόνωση που παράγει η βία λόγω φύλου.
Εξάλλου το κίνημα Με Τοο πυροδότησε από την αρχή εκδηλώσεις συλλογικής αντίστασης και μάλιστα στην αληθινή κοινωνική ζωή. Και αυτό επειδή το ταμπού της υποκριτικής ανοχής δεν σπάζει με τις διαμαρτυρίες στο Διαδίκτυο. Δεν είναι μια απλή εικονική πραγματικότητα, όπως λένε μερικοί/ες, καθώς παράγει δημόσιο κοινωνικό διάλογο, ενθαρρύνει τις καταγγελίες στα δικαστήρια, έχει εκπαιδευτικό ρόλο δηλαδή, φεμινιστικοποιεί.
Και επίσης, όταν στο όνομά του στήνονται διεθνώς ομάδες και δίκτυα « Με Τοο», όταν στην Αμερική φτάνει να επηρεάζει τα συνδικάτα, και ενθαρρύνει καινούργιες μελέτες που εξερευνούν τις μορφές βίας λόγω φύλου οι οποίες εξάλλου σημειώνουν εκρηκτική αύξηση …
Το κίνημα «Με Τοο» στις εργαζόμενες :
Ιστορικές κινητοποιήσεις στο McDonald’s και στην Google !
Toν περασμένο Σεπτέμβρη στις ΗΠΑ, χιλιάδες κυρίως αφρόαμερικάνες και λατίνες, πάμφτωχες εργαζόμενες της πολυεθνικής αλυσίδας των φαστφουντάδικων Mc Donald έκαναν στάση εργασίας και κατέβηκαν σε διαδηλώσεις σε δέκα αμερικανικές πολιτείες απαιτώντας να σταματήσει η εργοδοσία την υποκριτική σιωπή της και την συστηματική κάλυψη των βίαιων σεξουαλικών επιθέσεων που υφίστανται οι εργαζόμενες από τους προϊσταμένους, τους διαχειριστές αλλά και τους πελάτες των καταστημάτων της!(1)
Επρόκειτο για ένα ιστορικό γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας καθώς το κίνημα MeToo χτύπησε τον δεύτερο μεγαλύτερο εργοδότη στον κόσμο, και συνάμα ένα από τα χειρότερα εργασιακά κάτεργα, τα φαστφουναδικα Mac Donald’s. Σε αυτά, το 42% των εργαζομένων, κυρίως γυναίκες, αντιμετωπίζουν συστηματική καθημερινή σεξουαλική παρενόχληση στα περισσότερα από … δεκατέσσερις χιλιάδες καταστήματά τους ανά τον κόσμο, καθώς η σεξιστική βία είναι ένα όπλο που χρησιμοποιεί η εργοδοσία για να υποτάσσει τις εργαζόμενες.
Φυσικά, δεν ήταν τυχαίο ότι τις κινητοποιήσεις στα Mc Donald’s στήριξε με όλες τις δυνάμεις του ένα από τα μεγαλύτερα και πιο μαχητικά ανεξάρτητα εργατικά κινήματα των ΗΠΑ, το κίνημα Fight for 15$ που αγωνίζεται εδώ και 6-7 χρόνια για την αύξηση στα 15 δολάρια της κατώτατης ωριαίας αμοιβής των εργαζομένων που είναι σήμερα καθηλωμένη στα 7,5 δολλάρια. Και δεν είναι επίσης τυχαίο ούτε ότι αυτό το μικτό και πολυεθνικό εργατικό κίνημα αγκάλιασε από την αρχή το κίνημα Me Too, ούτε ότι τα πανό των διαδηλωτών/τριών υπογράφονταν από κοινού από το Fight for 15$ και το Me Too!
Σαν να μην έφτανε όμως αυτή η ιστορική κινητοποίηση στα μεγαλύτερα φαστφουντάδικα του κόσμου, στις αρχές Νοεμβρίου χιλιάδες hightech υπάλληλοι της Google, περίπου 20.000, έκαναν απεργία με αφορμή το υποκριτικό χειρισμό εκ μέρους της Google, πολλών περιπτώσεων σεξουαλικών παρενοχλήσεων από ανώτερα στελέχη, όπως του διαβόητου Andy Rubin του εφευρέτη του τηλεφώνου Android. Η εταιρία όχι μόνο τον κάλυψε, αλλά και τον αντάμειψε όταν εγκατέλειψε την Google, με εφάπαξ “δώρο” 90 εκατομμυρίων δολαρίων,… σαν να μην τρέχει τίποτε!
Με τις εργαζόμενες μπροστά, οι υπάλληλοι έκλεισαν τους χώρους εργασίας της Google και κατέβηκαν στους δρόμους από το Τόκιο και την Καλιφόρνια, μέχρι τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Δουβλίνο, την Ζυρίχη και το Βερολίνο… Και αυτή η απεργία έγραψε ιστορία: Ήταν μία από τις μεγαλύτερες διεθνείς στάσεις εργασίας στη σύγχρονη εργασιακή ιστορία, και χαρακτηρίζεται επιπλέον από πρωτότυπη και πολύ σπάνια ταυτόχρονη παγκόσμια κινητοποίηση. Ήταν επίσης η μεγαλύτερη κινητοποίηση μισθωτών στην ιστορία της hightech βιομηχανίας.
Το συμπέρασμα είναι προφανές: Το Me Too και το κίνημά του δεν είναι φτιαγμένα από τις πλούσιες και διάσημες… για τις πλούσιες και διάσημες. Είναι για τη συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών και κυρίως για τις απόκληρες και τις εργαζόμενες, δηλαδή για εκείνες που βρίσκονται κατά κύριο λόγο στο στόχαστρο όλων των αδικιών και των καταπιέσεων της καπιταλιστικής και πατριαρχικής κοινωνίας. Και όχι μόνον αυτό.
Όπως το δείχνουν περίτρανα τα χειροπιαστά παραδείγματα των ιστορικών -και νικηφόρων- κινητοποιήσεων στα Mc Donald’s και στην Google, το κίνημα Me Too πρέπει και μπορεί να γίνει αληθινή ατμομηχανή που ανατρέπει σεξιστικά και αντεργατικά εμπόδια, σπάζει εργοδοτικά φράγματα, ενώνει την εργατική τάξη και τους από κάτω ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσει την αλληλεγγύη, την ισότητα και την ταξική τους συνείδηση!
Το κίνημα « Με Τοο» μας διδάσκει λοιπόν πολλά. Στο χέρι μας να τα αξιοποιήσουμε και να τα κάνουμε πράξη!
Σημειώσεις
1. Βλέπε το βίντεο: https://www.facebook.com/Fightfor15/videos/2082587251765741/
ΠΗΓΗ: contra-xreos.gr
Filed under: Uncategorized | Leave a Comment
Feminin-Masculin 